Met een uiterst geconcentreerde uitdrukking keek de Braixen naar het kleine plantje voor hem. Het was een struik, of dat moest het in elk geval worden. Echter had het nog niet meer dan tien centimeter hoog en één blaadje kunnen groeien en natuurlijk kon Merlin met zijn goede ziel het niet laten om hier iets aan te doen. Zijn toverstok hield hij op het sprietje gericht, samen met zijn blik. Zo staarde hij enkele tellen, voor hij plotseling een zwaai met de stok maakte die met dezelfde punt naar het plantje gericht eindigde. “Groei!” riep hij bij deze beweging. Er gebeurde niets. Geen vonken, geen groei. Het plantje scheen wel te bewegen, en Merlin maakte het zichzelf wijs dat dat de toedoen van zijn magie was en niet de wind die hij gemaakt had met de beweging. Waarom? Omdat hij best een ego had en zolang hij alleen was, moest hij die zelf strelen.

Tevreden met zijn daad ging hij weer normaal staan. Zijn blik was nog op de plant gericht, maar was nu eerder liefkozend dan geconcentreerd. “Over een weekje zal je een stuk groter zijn,” sprak hij goedmoedig, alsof de plant hem zou begrijpen. Als het een kind was geweest, had hij hem over zijn kop gestreeld. Planten strelen was echter vreemd, vond Merlin, dus dat deed hij niet. Tenzij het bij een spreuk hoorde, maar dat deed het in dit geval niet.

De Braixen sloeg tevreden over zijn goede daad zijn cape om zich heen en vervolgde zijn pad. In zijn hoofd telde hij de dagen terug dat hij nu al van huis weg was. Het was niet erg lang, maar het voelde alsof hij al jaren alleen was. Nou ja, ‘alleen’ was niet het juiste woord. Hij kwam regelmatig Pokémon tegen. Echt gesprekken houden deed hij niet. Daar was hij toch niet zo goed in, had hij gemerkt. Best jammer, want alleen reizen bleek verbazingwekkend eenzaam te zijn. Zouden zijn ouders hem ook missen?

Het pad splitste zich in tweeën. Merlin stopte voor de splitsing en bestudeerde de wegen goed. Hij moest goed kiezen, anders zou hij nog dagen in het bos vast zitten. Hij had nog niet de kans om een keuze te maken, of zijn oren vingen een geluid op van voren. Het pad aan de rechter kant. Merlin vond dat een goede reden om te kijken wat er hier te vinden was, maar merkte nadat hij een stap deed dat het geluid harder werd. De andere Pokémon naderde hem. Naïef als de jonge Braixen was, besloot hij te blijven staan wachten. Misschien was deze andere Pokémon ook op zoek naar de uitgang, en had hij een reisgenootje gevonden?

[open!]

Een Treecko. Merlin was een tijdje goed bevriend geweest met één van die groene gekko’s, maar helaas waren ze uit elkaar gegroeid. Dat wilde zeggen: de Treecko geloofde niet meer in Merlin zijn dromen. Dat was natuurlijk onacceptabel in een goede vriendschap. Ook de rare namen die hij genoemd werd stonden Merlin niet zo aan. Wat dat betreft was de jonge Braixen erg blij dat hij nu alleen was. Hij moest er alleen nog een beetje aan wennen.

Zijn lege hand liet Merlin van onder zijn donker gekleurde cape zien en zwaaide hij als een vriendelijke begroeting. “Gegroet!” klonk zijn vrolijke stem. Een lach was op zijn mond te zien. Allemaal tekenen dat hij een aardige Pokémon was en geen boze tovenaar. De andere Pokémon gaf hele andere signalen af. Wantrouwen. Merlin was echter heel slecht in het herkennen hier van, en hoewel hij natuurlijk wel door had dat deze Treecko zich niet zo open gedroeg als de vuurpokémon zelf, gedroeg hij zich hetzelfde als wanneer een ander hem vrolijk zou begroeten.

“Aangename dag om Dungeons te ontdekken, nietwaar?” Merlin had van zijn ouders geleerd hoe hij een gesprek op gang kon houden. Vragen stellen. Dat niet alleen, maar hij had ook subtiele manieren geleerd om informatie uit anderen los te krijgen zonder directe vragen te hoeven stellen. Dit was erg handig voor iemand die bijvoorbeeld sociale angst had. Merlin zelf had dit niet, maar hij kon zich goed voorstellen dat als hij dat had gehad, hij zijn ouders eindeloos dankbaar was. Dat was hij nu eigenlijk ook al.

(derp)