Wie zijn je vrienden? Dat was een belangrijke vraag die al een tijdje in Dawn's hoofd spookte. Jij? Jij hébt geen vrienden! antwoordde een gniffelende stem. Fijn. Dawn zuchtte en gleed verder over het gras. Het voelde nogsteeds raar aan voor de Milotic. Natuurlijk was ze wel gewend om op het land te zijn, maar ze was nog altijd liever in het water. De jonge Milotic verhoogde haar snelheid iets, opzoek naar water. Ze had het geroken. En niet veel later bleek dat haar neus haar niet bedrogen had; een meer was te zien. Blij dook Dawn het water en zwom pijlsnel een paar rondjes. Dit voelde veel beter dan dat kriebelige gras. Natuurlijk. Gras is niet goed. De zon is niet goed. Regen is niet goed. Kou is niet goed. Warmte is niet goed. Heb je wel door hoe egoïstisch je bent? Vind je het gek dat je geen vrienden hebt! Dawn sloeg haar ogen neer - maar van wat? Het was een stem ín haar hoofd. Ze kon er niet van weglopen. En dat was het punt dat haar angst aan joeg. De Milotic was altijd al van het uit de weg gaan geweest. Nee, erg dapper was ze niet. Eerder laf. Maar daar had ze zo haar redenen voor. Ze had meer slechte pokémon ontmoet dan goede. En dat maakte de water pokémon onzeker. Maar onzeker was iets wat ze haar hele leven al geweest was - ja, dat ene jaartje. En dat zou ook niet veranderen. Nee, natuurlijk niet! Daar ben je natuurlijk ook weer niet goed genoeg voor! Oh wat ben jij slecht, waardeloos! Dawn schudde verwoed haar kop en zwom nog een paar keer heen en weer, tot ze de aanwezigheid van een andere pokémon opmerkte, maar hem of haar nog niet zag. Wie kwam haar rust - voor zover die er was - verstoren?

Ze had de pokémon nu ook gezien, al was het maar een glimp van het wezen. Maar waarom? Waarom bleef hij daar maar zitten? Zonder ook maar iets te zeggen of te doen. Hij had haar ook gezien. Hij vind je niet interessant genoeg, dúh. Hoe kan je ook maar dénken dat hij hier is voor jou?! klonk de spottende stem alweer. Dawn kromp opnieuw in elkaar en krulde zich op op de bodem van het meertje. Maar langzaam dreef ze weer naar boven. Ze hief haar staart boven het water en sloeg een keer krachtig, zodat ze weer terug naar de bodem ging. De pokémon voelde niet fijn aan. Dawn vond het vervelend dat hij daar gewoon zat, en niets deed. Moest hij iets van haar? De Milotic kwam nog een keer boven, dit keer gewoon met haar kop. Ze keek de pokémon aan en onzekerheid overspoelde haar lichaam. Ze voelde zich steeds ongemakkelijker, maar ze durfde zelf geen gesprek te beginnen.