‘Ik herinner me een lied, van zo lang geleden... Als in een droom...Toen de zomer lang was en de winter onwerkelijk...’ zong haar stem door zijn hoofd. ‘Oh waarom Arceus? Waarom heb je me in de steek gelaten op mijn zwakste moment?’ De stem werd feller, woester, het klonk niet meer als de Misdreavus waar hij van gehouden had, maar als een duivelse stem. De stem van een demon. Hij zag – want in zijn dromen kon hij zien – een witte gestalte op zich af komen, een spookbeeld... De geest van een geest. Kon dat? Tussen de mist zweefde het door, het had de vorm van een Misdreavus, maar niet de kleuren. ‘Achter dit masker ben ik slechts een verward kind...’ zong de stem verder, smekend en vol haat. ‘Neem me mee over de wijde rivier... Neem me mee...’ De stem echode door zijn lichaam en bezorgde hem rillingen. Hij zag dat de stem afkomstig was van de witte geest, wier ogen rood waren en hem doordringend aan staarden.

De stem veranderde weer in de lieflijke stem die Isis had toebehoord. ‘Ik herinner me een lied van zo lang geleden...’ begon ze opnieuw, maar dit keer maakten de woorden hem warm en verdrietig, in plaats van koud en angstig. ‘Sommige stukken... Ze herinneren me aan jou...’ De stem zweefde door zijn gedachten heen. ‘Hoe kon ik weten dat je me zou verlaten?’ Ondanks dat de woorden warm en verdrietig waren, voelden ze als een steek in zijn lichaam, alsof meerdere stukjes van hemzelf door de geestverschijning uit zijn lichaam werden getrokken, net zoals Isis stukje bij stukje door Arceus van deze wereld af was gehaald.

‘Ik dacht dat ik de melodie was... Hoe fout was ik? Ik ben slechts een fluistering in deze nacht.’ Mephisto wilde schreeuwen dat hij het was geweest die fout was geweest en dat zij nooit fout was geweest, maar de woorden wilden niet uit zijn mond komen. Het was alsof zijn tong zat vastgeplakt aan zijn gehemelte, een gevoel dat hem benauwde en in paniek maakte. Hij wilde naar de geestverschijning toe en zijn handen om haar heen slaan en haar vertellen dat het allemaal goed zou komen, maar zo werkte het niet. Niet in deze wereld, waarin begrippen slechts relatief waren. Ze hadden geen waarde hier, hier waar alles nep leek te zijn en hij zelfs zijn herinneringen niet durfde te vertrouwen.

‘Als dit dan vaarwel is, dan zal ik gaan,’ klonk de stem. ‘Maar ik zal altijd van je blijven houden. Tot in de eeuwigheid...’ De stem vervaagde, net als de geestverschijning. Mephisto probeerde naar haar te grijpen, maar hij kon zich niet bewegen. Hij probeerde zich los te wrikken uit onzichtbare ketens, maar het lukte niet. Hij zat vast.

Mephisto schrok wakker uit de droom die hem geteisterd had. Hij besefte dat hij gewoon thuis lag, in zijn grotje in de Darkfall Mountain. Hij bleef even hijgend in het niets staren. Als blinde staar je altijd in het niets, maar toch is het ene niets anders dan het andere niets. Het lag aan de focus en op het moment probeerde Mephisto zich op niets te focussen, wat geen gemakkelijke opgave was. De zang van zijn geliefde bleef door zijn hoofd heen galmen en hij probeerde het te negeren, want hij wist dat het hem gek zou maken. Hij kon niets meer voor haar doen, daar was het te laat voor, maar waarom bleef ze dan naar hem toe komen in zijn dromen? Waarom bleef ze hem herinneren aan het moment dat hij haar verlaten had? Was ze ongelukkig in de dood? Behandelde Arceus haar niet goed? Mephisto was er bang voor, maar wist dat hij niets kon doen om haar te redden.  

Hij voelde dat zijn mond droog was en zijn ogen juist betraand. Toch had hij er niet de behoefte aan om op te staan. Hij had nog even rust nodig, tijd om weer tot zichzelf te komen en de gebeurtenissen van zojuist te verwerken. De droom kwam wel vaker tot hem en meestal verliep hij precies hetzelfde: Isis liet merken dat ze teleurgesteld in hem was, dat ze hem miste of dat ze ongelukkig was, en verdween vervolgens voordat hij haar gerust kon stellen of haar zijn excuses aan kon bieden. En wat had ze er ook aan? Ze was dood en hun zoon met haar en er was geen enkele manier om haar en hun zoon weer tot leven te krijgen.

Uiteindelijk kwam Mephisto overeind. Omdat hij blind was en bovendien in een berg leefde, wist hij niet of het buiten dag of nacht was, maar dat maakte ook niet uit. Hij wilde hoe dan ook een frisse neus halen, maar eerst... maar eerst moest hij zijn geest écht tot rust laten komen. Hij zweefde op de geur van de bedwelmende kruiden af, die hij in zijn grot bewaarde en nam een beetje van de kruiden. Ze hadden niet meteen invloed op hem, maar zouden na verloop van tijd in actie komen. Ze zouden de droombeelden wegjagen en vervangen voor een gevoel van plezier en euforie. Een ultiem geluk dat hij tegenwoordig alleen nog kon krijgen door het gebruik van de kruiden, die nota bene Isis hem had aangeraden, nadat ze hem gevonden had op de Moonlit Meadows.

Hij besloot terug te gaan naar de Meadows. Het zou een tijdje reizen zijn, maar hij voelde dat hij terug moest – dat soort voorgevoelens die geen oorsprong lijken te kennen, maar aan je blijven trekken en duwen tot je uiteindelijk besluit te doen wat ze van je vragen. Al sinds hij naar de Darkfall Mountain was vertrokken, had hij het gevoel dat hij Moonlit Meadows niet maar zo achter mocht laten, maar hij wist ook dat terugkeren niet zonder gevaren was. Er waren veel vrienden van Isis op de maanverlichte weilanden, die hem maar wat te graag dood zouden zien. Maar maakte dat uit? Want was de dood niet de oplossing voor al die dromen die hem najaagden?

Mephisto zweefde door de altijd donkere gangen van de berg. Hij voelde een koele bries door de gangen komen en wist dat de uitgang niet ver weg was. Hij hoorde het zachte druppelen van water, maar niet het geluid van de waterval, want hij was nu naar een andere uitgang gegaan dan de uitgang die hij normaal gesproken gebruikte. Hij voelde hoe zijn zintuigen alweer beter werden door de kruiden, alsof zijn oren verder open gingen staan en zijn tast gevoelig werd voor de minste streling. De gevoelens werden ook prettiger. Zonder de kruiden voelde het doorsteken van massieve wanden naar en koud, maar met de kruiden leek er geen verschil te zijn tussen het doorkruisen van een muur en het doorkruisen van een open gang. Hij had ook altijd het gevoel dat de kruiden hem een beetje zicht leken te geven. Hij zag vlekken en schimmen en voelde dat er Pokémon in de buurt waren.

Maar de dorst werd ook erger. De dorst waar hij mee wakker was geworden. Misschien had hij toch via de waterval de berg moeten verlaten, want dan had hij in de waterval kunnen drinken. De frisse lucht begon de muffigheid van de berg te overwinnen, de uitgang kon nu niet meer ver zijn. En inderdaad, een korte tijd later voelde Mephisto de wind door zijn gasachtige lichaam heen waaien. Het was stormachtig en er was geen zon. Misschien was er wel een maan, maar Mephisto had nog niet vast weten te stellen of het nacht was, of gewoon een donkere dag. Wel voelde hij dat er onheil in de lucht hing, maar de kruiden deden inmiddels al zo goed hun best, dat het gevoel hem niet alarmeerde. Wat er ook op zijn pad zou komen, hij voelde dat hij het met optimisme en de nodige grappen tegemoet kon treden.

Het verdriet was uit zijn lichaam verdwenen en had plaatsgemaakt voor een luchtig en vrij gevoel en neuriend begaf Mephisto zich op weg in de richting waarvan hij dacht dat hij uit zou komen bij de Moonlit Meadows. Zeker weten deed hij dit niet, want hij was al lang niet meer bij de weilanden geweest en had sowieso al niet veel gevoel voor richting. Hij kwam eigenlijk alleen nog de berg uit om de kruiden te halen die zijn leven makkelijker maakten, net zoals ze dat nu deden. Hij voelde een beetje kwijl in zijn mondhoeken verschijnen, maar dat deerde hem niet. Eigenlijk vond hij het wel grappig. Net als zijn droom, die was eigenlijk ook heel grappig geweest, als je er over nadacht. Hij giechelde en zweefde wat slingerend verder. Bomen door en tegen bomen op. En hij lachte om de pijn die hij kreeg wanneer hij tegen iets aan botste, want hij voelde het niet. Zijn zintuigen waren dan wel sterker geworden door de kruiden, zijn besef was absoluut verminderd en daarom was hij zo ongeremd en zonder pijn. Gevaar? Verdriet? Dat kende hij niet meer.