I'VE BEEN TRYING SHOOTING ALL THE ANGELS INSIDE

Met lange passen wandelde de Houndour over de grote weide. In het maanlicht had de weide een wat spookachtige aanblik gekregen, wat maakte dat Aspen nog beter in het geheel paste. Alsof ze uit iemands ergste nachtmerrie was gestapt. Een kleine grijns maakte dat met elke beweging haar tanden blikkerden in het maanlicht, terwijl haar rode ogen dreigend rond keken. Het leven was toch leuk. De Houndour wierp een blik om zich heen, op zoek naar een nieuw slachtoffer. Een nieuwe praatpartner. Misschien zelfs een tussendoortje. Even schudde ze haar zwarte kop, ze wist dat ze dat niet zou doen. Wat pesten, wat dreigen, misschien dat ze een ander enkele wondes aan zou doen. Maar ze dacht toch niet dat ze zomaar een andere pokémon op zou eten. Gewoon, omdat ze daar zin in had? Dat ging misschien wel erg ver, zelfs voor haar. Een geeuw verliet haar bek, van pure verveling, waarna haar kaken met een vreemd geluid op elkaar klapten. Daar, in de verte. Daar was iemand. Langzaam liet ze haar kont in het lange gras zakken, en wachtte ze tot de andere pokémon dichterbij kwam. Zonder iets te zeggen keek ze de ander met een schuine kop aan.

I'VE BEEN TRYING SHOOTING ALL THE ANGELS INSIDE

Met interesse keken de twee rode ogen van de Houndour naar de Pokémon in de verte. Van wat ze zag, maakte ze maar op dat het een water type was, gezien de water gun die het beest naar een andere, vogelachtige pokémon afvuurde. Benieuwd naar de – blijkbaar wat snel aangebrande – persoonlijkheid waar ze – hopelijk – mee te maken zou gaan krijgen, hield ze haar kop wat schuin en bleef zonder te knipperen strak naar de pokémon in de verte kijken. Het weerkaatsende licht van de maan op de schubben van de ander bevestigde haar vermoedens; het ging om een watertype. Terwijl Aspen wachtte op de nadering van de Pokémon, dwaalden haar gedachten af. Er was een legende over een Vaporeon, als ze het goed had. Deze zou een soort Guild leiden, een Guild die iedereen hielp die puur was van hart en hulp behoefte. Ofzo. Even schudde ze haar kop, haar rode ogen weer helder op de gestalte in de verte gericht. Wat een onzin.
Er verscheen een frons tussen de ogen van de Vaporeon toen deze dichter genaderd was. ‘Eh… Hoi. Azula is de naam.’ Aspen trok haar lippen in een kleine glimlach, terwijl ze de pokémon in zich opnam. ’Azula…’ proefde ze de naam op haar tong. ’Leader van het geheime Guild, zeker?’ grinnikte ze op een kille toon. Alhoewel ze haast zeker wist dat de naam van de leader anders was geweest, vond ze het toch leuk om het idee nog even voor zich op te houden dat ze een bijzonder iemand ontmoet had. Er gebeurde zo weinig in het leven. ’Aspen, is hoe ze mij noemen,’ stelde ze zich dan toch maar voor.

I'VE BEEN TRYING SHOOTING ALL THE ANGELS INSIDE

Op haar normale, kille toon die ze eigenlijk altijd op zette als ze met vreemden praatte, had ze iets gezegd over dat de pokémon voor haar vast de leader van het geheime guild moest zijn. Natuurlijk was dit grappend bedoelt geweest, echter viel dit iets in het niet door haar kille toon. Tja. De Houndour had nu eenmaal een kleine gebruiksaanwijzing. Ondertussen was de Vaporeon tegenover haar gaan zitten en had deze haar staart over haar poten geslagen. ‘Geheim, nee hoor,’ antwoordde de blauwe pokémon met een twinkeling in haar ogen. ‘Maar het is waar, ik ben leader van de Guild, The Ghosts,’ vertelde deze haar toen, tot grote verrassing van de Houndour. ’Dus… The Ghosts bestaan echt?’ De verbazing in haar stem was duidelijk te horen. Moest je nagaan, een Guild waarover verhalen werden verteld, in hun hele wereld. Voor zover zij wist dan. En dan stond ze ineens tegenover de leader van diezelfde Guild. Misschien had ze toch ongelijk met haar mening over het leven. Misschien was het leven toch best interessant, als je de juiste vragen stelde. ’Dat is cool,’ mompelde ze zacht.
‘Aangenaam kennis te maken, Aspen.’ Aspen knikte even, de blokkade in haar ogen begon al langzaam te verdwijnen. Deze pokémon was interessant. Niet zomaar iemand die ze bang wilde maken, of die haar zo irriteerde dat ze deze graag het zwijgen op zou leggen. Nee, niets van dat alles. ‘En, wat brengt jou zo laat nog op deze plek?’ Een kleine glimlach verscheen om haar mondhoeken. ’Well, niet iedere Pokémon heeft een Guildgebouw tot zijn beschikking. Ik slaap in de open lucht,’ was het enige antwoord dat ze gaf.