Stil keek de jonge Eevee naar het stromende water voor haar. Ze luisterde naar het geruis, hoe hat langs de randen raasde en kolkte. Ze knipperde even met haar ogen waarna ze haar pluizige staart om haar heen sloeg en met een bedroefde blik stroomopwaarts keek. Het was alweer zo lang geleden, de vraag was natuurlijk of ze nog leefden. Ze slikten en legde haar oren in haar nek, bang, onzeker, maar vooral bezorgd. ze sloot haar ogen en voelde hoe tranen drukten tegen haar oogleden. Een zacht gesnik ontglipte haar mond, maar ergens lukte het haar de tranen door te slikken, door te bijten en sterk te blijven, voor haarzelf, de enige waar ze nog trots voor kon dragen. Ze slikte even en opende haar amberkleurige ogen waarna ze overeind kwam en nogmaals een blik legde op het kabbelende water. Het was echt een rustgevend gevoel, dit was een plek van stilte en rust en niemand of niks zou het echt kunnen verstoren, althans dat dacht ze toch. Maybel, dat was haar naam en verloren dat was ze. Ze liet even haar oogleden wat over haar oogjes zaken en ze zuchtte, waarna ze een stap vooruit deed langs de oever van de rivier. Ze besloot maar stroomafwaarts te gaan, aangezien ze dan misschien bij de voet van de berg zou komen en verder zou kunnen gaan. Haar doel was simpel, veilig zijn. Iets dat haar al meerdere keren was mislukt. Maar deze keer wilde ze gewoon dat het lukte, want dat moest gewoon. Er waren er al genoeg die er voor haar waren verdwenen en... Ze wilde niet dat er nog iemand zou aan gaan lijden. De kans dat dat zo was, was groot, en zeker wanneer ze iemand zou tegen komen. Want het enige dat ze blijkbaar kon was pijnigen, andere in gevaar brengen. Het tijdperk van hard zijn was aangebroken. Dat was tenminste een iets dat ze zeker wist.

{& Azula}

Het zachte getik van nagels die over de grond gleden, trok haar aandacht. Ze hield halt en keek om, maar kon de glijdende schaduw niet zo goed zien in het donker, dus merkte ze deze dan ook niet op. Ze liet haar bruine ogen over de grot glijden maar nog steeds vond ze niks. Toen ze opeens beweging zag, slikte ze even en plooide ze ietwat snel haar oortjes in haar nek bij het zien van de sterke Vapereon. Ze wist dat sterkere Pokémon soms agressief konden zijn, zou deze een uitzondering zijn? Toen een beetje licht op de schubben van de Water Type viel, zag ze hoe een beetje water glinsterde op haar pels, schubben... War was het eigenlijk? Ze keek even naar de Pokémon en knipperde toen met haar ogen waarna ze haar oren wat naar voren bracht toen deze nog dichter kwam en haar ook opmerkte. ze slikte even onzeker, maar besloot dan toch uiteindelijk te blijven staan en niks te doen, enkel te kijken. “May..?” Ze verstijfde lichtjes bij het horen van haar koosnaampje. Maar snel schudde de Eevee haar kopje en sloeg ze alle gedachten uit zich. Ze kende niet eens een Vapereon! Ze zette daarom een stap naar achter, zeker blik in haar ogen, ookal was er zeer veel onzekerheid in haar houding te zien. Maar een woord, een zin, dat kon ze niet uitbrengen, want ze wist niks te zeggen, wat moest ze zeggen? Ze was letterlijk geschokt.

Na enkele tellen, keek de water Pokémon met schuddende kop naar de grond. Maybel keek even naar haar, voordat ze haar blik afwende en even naar het kabbelende water keek. “Oh, oeps..” Zei haar gezelschap en ze keek even op. “Ik dacht dat je mijn zusje was, Maybel, maar blijkbaar niet,” De Eevee verstijfde lichtjes bij het horen van haar naam en opende haar ogen nog verder van ongeloof. Lichte angst was erin te lezen, maar ook een gemengd gevoel van geluk, ookal wilde ze het niet echt gaan geloven. Ze slikte even plooide haar oren in haar nek en waagde een pootje op te tillen om deze voorzichtig naar voren te zetten, zodat ze zich wat kon uitstrekken om te kijken naar de Vapereon, die nog steeds op een redelijke afstand van haar stond. “Mijn naam is Azula,” Ze hapte naar adem, haar ogen -die niet groter konden worden- staarden verbaasd naar de blauwe Pokémon terwijl tranen prikten in haar amberkleurige oogjes. Na enkele tellen knipperde ze even, waardoor een traan uit haar ooghoek gleed en aan haar haren bleef kleven. "Mijn naam is..." Ze werd even stil en knipperde waarna ze even snikte en een trillende lach op haar lipjes bracht. "Maybel," zei ze zachtjes. Ze zette nog een stap naar voren, bekeek haar nog eens goed, maar kon haarzelf niet langer onder bedwang houden en liep op de blauwe, grote Pokémon af. Ze duwde haar kopje tegen de schubben aan en begon luid te huilen. "Ik heb je zo gemist," snikte ze luid tussen haar tranen door.